Natuurlijk hebben mensen wel eens geprobeerd om karpers met succes te vangen, maar als al het andere faalt, is er altijd nog de denkpiste om ze opzettelijk te vangen. Dieren die chronisch overbevist worden, lijken zich nogal aan te passen, en het zeewier “vergiftigt” (wat in het geval van karper een anti-lood is). In de onderstaande voorbeelden heb ik getracht te illustreren hoe ik in artikelvorm een verhaal aan de lezer heb kunnen overbrengen en hoe deze vaardigheden mij in een aantal gevallen van pas zijn gekomen.Er zijn altijd mensen geweest die er opzettelijk op uit trokken om een karper te vangen waarvan zij hoopten dat die hun kwaad zou doen, en die in staat waren hun vangst eigenhandig en zonder enig probleem te vangen. Er zijn ook gevallen bekend van mensen die dagenlang naar vislijn hebben moeten vissen, terwijl de alligators voor hen waren gebracht en de professionele visgidsen hen eenvoudigweg hadden gezegd terug te gaan naar hun hotels en opnieuw te gaan vissen. Massimiliano F. Gatti, een speler in het plaatselijke “gomer” sportteam was een slechte visser. Gatti gaf toe aan de onderzoekers “sinds ik voor het eerst op karper viste, was ik altijd blij als ik er een kon vangen”. Een van de supervisexperts die aan het project meewerkten, ontkende niet dat er iets was gebeurd en zei dat de ervaring hem had geleerd dat door tijd te winnen en voorzorgsmaatregelen te nemen het mogelijk is een karper te vangen, zelfs wanneer “de deuce” wedstrijden zijn afgelopen.Er was echter iets dat Gatti overviel na zijn eerste poging. Het artikel in de krant begon dat hij “na lang nadenken” had besloten om op 6 augustus opzettelijk een karper te vangen “terwijl hij midden in zijn ronde van wedstrijden met kleinere Russische karpers voor de sport zat”. Bovendien had zijn partner in de club een etentje voor te bereiden en hij wilde niets verpesten door te gaan vissen. Niettemin realiseerde Gatti zich, toen hij de tweede dag van de wedstrijd doorbracht met vissen of het plannen van zijn diner voor de volgende dag, dat hij met zeer ondiep water en slechts enkele vissen in de buurt een supergrote karper, de “gouden karper”, kon vangen die zich kon meten met een witte karper van 100 kilo, en deze wel drie uur lang in zijn bek kon houden. Hij propte stiekem een stukje brood om de haak mee te lokken en pakte zijn hengel toen hij helemaal opgetuigd was en schoof opzij.Gatti was van plan om zijn lijn te zetten bij de stroomonderbreking toen hij opgaf. Ongeacht de mogelijke gevoelens die zijn eigen actie veroorzaakte, moest hij op zijn minst één ding voor de club doen, de clubpromotors zouden zeker goede publiciteit voor het toernooi krijgen. Hij was bijna op zijn aashaak uitgekomen met een groot deel van de afstand tot de vis niet bedekt door de kunstaaslijn en de kop en was klaar om op te volgen, omdat hij kon geloven dat hij in staat zou zijn om deze manoeuvre uit te voeren zonder een publiek. Maar terwijl hij zijn aashaak voorzichtig zette, dook de karper bovenop zijn aashaak, zijn lichaam met zich meenemend, en Gatti hoorde het gehuil van de vis die al drie uur op hem had zitten wachten. Hij richtte zijn aandacht snel op zijn omgeving en de visser draaide zich om naar de stroming. “Ik had geen idee wat er gebeurd was en persfotografen uit heel Italië omsingelden het visgebied op zoek naar de ‘gouden vis’, maar ook al hadden ze bloemen en kaarsen op mijn pad gestrooid, ik dacht er al snel niet meer aan. Ik bleef vooruitgaan en deed niets anders dan mijn omgeving observeren in een bijna stille paniek. Tegen de tijd dat ik de fotografen in het vizier kreeg, had de bol vlees van mijn nieuwe hengel al twee diepe groeven in zich, en ik ontdekte dat ik er absoluut niet op voorbereid was om dagelijks te vechten tegen een schepsel van deze monsterlijke omvang en van deze woestheid, vooral niet met een hengel waarvan ik het grootste kaliber had leren waarderen; als gevolg daarvan viel ik meteen flauw en viel op de aangrenzende rotsen neer.”Toen ik mij klaarmaakte om op de grond te vallen, nadat ik door de kou en het zonlicht was gekooid en bewusteloos was geraakt, gaf ik mijn lichaam blijkbaar niet genoeg tijd om de “groene” elektrische stroom die door mij heen ging te elimineren. Door deze stroom kon ik niet ontsnappen aan de meedogenloze minuut later toen ik wakker werd met de ondraaglijke herinnering aan zware slijmerige afscheidingen, verlamming en een gevoel van verstikking. Ik werd naar het ziekenhuis gebracht en behandeld door een medisch professor met de naam Dr. La Ruche en voor de uitkomst, lijdend aan een peritonsillair abces in de neusholte, maagelixer, algemene klysma’s, en enige fysiotherapie. In totaal was ik een maand in het ziekenhuis opgenomen, gedurende welke periode ik geen enkele aquatische soort in mijn gedachten heb laten binnendringen. Aan het eind van de zes maanden ziekenhuisopname, betaalde ik voor mijn fout met een St.
Lees meer:
